Beirut – A Study of Losses

(Nieuwste Hits) – Wat doet een man na bijna twintig jaar melancholieke wereldfolk? Voor muzikant Zach Condon ofwel Beirut is het antwoord onverwacht: hij schrijft muziek voor een Zweeds circus. A Study of Losses begon als soundtrack voor Kompani Giraff, een theatergezelschap dat acrobatiek combineerde met de thema’s van het boek Verzeichnis einiger Verluste van Judith Schalansky – een poëtisch archief van verdwenen werelden. Het resultaat is een album dat klinkt als een reis langs uitgestorven dieren, gezonken eilanden en verloren kunstwerken, verpakt in een wonderlijk klankenspectrum van oude en nieuwe werelden.

Barok en beats

Condon grijpt deels terug naar zijn vroege werk: Villa Sacchetti en The Moonwalker hadden op Gulag Orkestar kunnen staan, compleet met koperblazers, accordeon en walsritmes. Maar hij kijkt ook vooruit. Synths spelen een grotere rol dan ooit: Ghost Train zweeft op pulserende elektronica, terwijl Guericke’s Unicorn als een zonovergoten synthpoptrack uit de jaren ’80 klinkt. Het is Beirut, maar dan in een ander licht – minder Balkan, meer Berlin.

Melancholie in detail

De opbouw van het album is gelaagd. Tussen de elf gezongen nummers liggen zeven instrumentale stukken, vernoemd naar de ‘zeeën’ van de maan: Mare Serenitatis, Mare Imbrium, Mare Tranquillitatis. Ze vormen een soort intermezzo’s, soms akoestisch, soms elektronisch, maar altijd atmosferisch. De verhalen die Condon vertelt – zoals in Tuanaki Atoll, over een vredig eiland dat spoorloos verdween – zijn als fabels die zich langzaam ontvouwen.

Stem Beirut als anker

Wat ook verandert, Condon’s stem blijft een constante: warm, gedragen, altijd licht weemoedig. Ondanks zijn herstelperiode van vijf jaar na stemproblemen, klinkt hij sterker dan in tijden. Zijn bariton draagt het album, zelfs wanneer de muziek zwijgt. In Mare Nectaris herhaalt hij: “You can’t be above all this” – een mantra, een les, een herinnering om te blijven voelen.

Slotakkoord in stilte

A Study of Losses is geen vrolijke plaat. Het is een zorgvuldig opgebouwde catalogus van dingen die verdwijnen. Maar juist in die zwaarte schuilt schoonheid. Condon maakt ruimte voor wat verdwijnt en geeft het een laatste dans, een laatste lied. Met dit zevende studioalbum laat hij zien dat verlies niet het einde is, maar een nieuw begin voor muzikale verkenning.