Gabriel Rios – Playa Negra

(Nieuwste Hits) – Gabriel Rios keert terug met Playa Negra, een album dat zijn muzikale roots in Puerto Rico verder verkent, maar dit keer in een meer melancholische en sombere sfeer. Terwijl zijn vorige album Flore een eerbetoon was aan de Caraïbische muziek waarmee hij opgroeide, kiest hij nu voor een dieper, persoonlijker geluid met grotendeels zelfgeschreven nummers. Het resultaat is een veelzijdig en filmisch werk waarin emotie en minimalisme centraal staan.

Gabriel Rios zijn donkere reis door emoties

De titel Playa Negra verwijst naar een zwart strand, een metafoor voor een liefdesrelatie die verdorde en nu enkel as achterlaat. Rios beschrijft het album als een persoonlijke versie van een “wraakplaat,” waarin hij de pijn en boosheid over een mislukte liefde verwoordt. Dit thema keert in vrijwel elk nummer terug. Maar in plaats van directe verwijten of makkelijke teksten, zoals we vaak horen in popmuziek, zoekt Rios naar diepgang en symboliek. Geïnspireerd door de donkere landschappen van Cormac McCarthy en mythische figuren als Odysseus en Don Quichot, geeft hij een poëtische draai aan zijn verdriet. De thematiek doet denken aan het tragikomische karakter van traditionele Latin heartbreak songs.

Vanaf het openingsnummer Interludio zet Rios de toon met een spannend, bijna mysterieus geluid. De hogere zang en het gebruik van subtiele blaas- en snaarinstrumenten creëren een sfeervolle proloog. Deze spanning bouwt verder op in de eerste single, Pedacito de Papel, waar Rios zijn karakteristieke stemgeluid combineert met een ingetogen gitaarmelodie. Het nummer ademt een zomerse sfeer, maar draagt tegelijkertijd een gevoel van mysterie en introspectie, alsof het zo in een serie als Narcos zou kunnen passen.

Minimalisme en finesse

Rios werkte samen met zijn vaste co-producer en multi-instrumentalist Ruben Samama om een unieke sound te creëren. Hoewel het album wortelt in de Latin muziek, heeft het een sterk minimalistisch karakter. Traditionele ritmes, zoals die van Cubaanse son en Puerto Ricaanse ballads, worden tot hun kern teruggebracht en vermengd met elementen van indie rock. Deze aanpak zorgt ervoor dat de muziek de emotionele lading van de teksten versterkt. Het minimalisme is vooral voelbaar in nummers zoals Ven, waarin Rios’ stem slechts wordt ondersteund door subtiele gitaar en percussie, waardoor de luisteraar zich volledig op de zang kan richten.

Een ander hoogtepunt is de tweede single Marcela, waar een energiekere vibe heerst door de speelse combinatie van gitaar, percussie en strijkers. Hier horen we Rios experimenteren met vocalisaties zonder tekst, wat een Latin sfeer toevoegt die perfect past bij zijn stemgeluid. Deze speelsheid is een fijne afwisseling in het overwegend melancholische album.

Filmische geluiden en subtiele instrumentatie

Playa Negra is doorspekt met een filmische sfeer, waarbij Rios elke noot met zorg plaatst. De openingstrack Interludio zet de toon met mysterieuze geluidseffecten en een spannende opbouw van blaas- en snaarinstrumenten. Rios’ stem klinkt hoger dan normaal, wat bijdraagt aan de dreigende sfeer van het nummer. Deze filmische kwaliteit blijft aanwezig door het hele album, met nummers als Marcela en Playa Negra die met hun instrumentale gelaagdheid aanvoelen als scènes uit een film. In het titelnummer experimenteert Rios met autotune, strijkers en percussie, wat een bijna futuristische klank oplevert. Hij omschrijft deze stijl als “post-apocalyptische Latin muziek,” wat perfect aansluit bij de sfeer van het album.

Intiem en vernieuwend

Naarmate het album vordert, horen we een mix van minimalisme en experiment. Nummers zoals Se Encelan en Casi bouwen verder op de ingetogen sfeer, met meerstemmige zang en een simpele begeleiding van getokkelde strijkinstrumenten. Het gevoel van verlies blijft aanwezig, maar Rios geeft de luisteraar ook momenten van rust en reflectie.

Het slotnummer, Payaso, geeft een intieme afsluiting aan het album. De vervormde stem van Rios en het gebruik van piano en later gitaar en drums maken het tot een persoonlijke en breekbare afsluiter. Hier breekt hij voor het eerst met het minimalisme van eerdere nummers en biedt hij de luisteraar een groots en emotioneel slotstuk, waarin de saxofoonsolo het verhaal waardig afsluit.

Een filmische reis door verlies en verlangen

Met Playa Negra levert Gabriel Rios een gedurfd, maar sterk album af dat doordrenkt is van emotie. De mix van minimalisme, filmische arrangementen en zijn keuze om opnieuw in het Spaans te zingen, zorgen voor een diepgaande luisterervaring. Het album voelt aan als een soundtrack voor verloren liefdes en vervlogen dromen, waarbij Rios zowel zijn roots als zijn vernieuwing omarmt. Dit maakt Playa Negra een bijzondere toevoeging aan zijn discografie en een plaat die beklijft. Het is dan ook meer dan terrecht om dit album een vijf sterren beoordeling te geven. Samen met La Bolsa, leverde Rios al drie geweldige singles af. Met de release van dit album zet hij die lijn rustig voort.