Lowlands 2024 Recap

(Nieuwste Hits) – Dit jaar was het alweer de vierde keer dat ik naar het prachtige Biddinghuizen reisde voor vijf dagen Lowlands. Dit keer ging ik met een groep van elf enthousiaste vrienden, vastbesloten om een mooi plekje op de camping te bemachtigen. We hadden geleerd van voorgaande jaren, dus besloten we extra vroeg te vertrekken. Vorig jaar bleek het namelijk al een hele uitdaging om een goede plek te vinden op camping 4. Beleef het mee in deze Lowlands Recap.

Een vroege start en lange reis

De wekker ging vroeg, want om 6:15 vertrokken we van huis. De camping zou om 9:00 uur openen, dus we wilden ruim op tijd zijn.

Dit jaar reisden we opnieuw met het openbaar vervoer, nadat dit vorig jaar goed was bevallen. Helaas duurde de reis dit keer langer. We deden er maar liefst 2,5 uur over om vanuit Dronten het festivalterrein te bereiken. Eenmaal aangekomen, stond ons nog een lange rij te wachten voor de camping.

Gelukkig hadden een paar vrienden uit Noord-Holland het slim aangepakt. Zij waren al om 5 uur vertrokken en stonden vooraan in de rij, waar wij anders nog zeker een uur hadden moeten wachten.

De grote zoektocht: Een plek op camping 5

Camping 4 leek de beste optie, aangezien we daar vorig jaar een goede ervaring hadden. Maar al snel kregen we bericht dat de campings snel vol liepen. Onze vrienden, die al binnen waren, bevestigden het: camping 4 was helemaal vol. Dus werd het camping 5, waar gelukkig nog voldoende ruimte was.

Camping 5 had wel een nadeel: het was een stukje verder lopen naar het festivalterrein. Maar het voordeel was dat we minder ver hoefden te slepen met onze spullen vanuit de rij naar onze campingplek. We hadden onze vrienden gevraagd een plekje voor ons te reserveren, liefst niet langs het pad of in een kuil of greppel. Je raadt het al: de enige overgebleven plekken waren natuurlijk langs het pad, in een kuil of bijna in een greppel. Na wat passen en meten konden we net voorkomen dat we in een greppel zouden belanden.

Een andere groep dappere festivalgangers waagde zich wel aan de greppel, wat ze later duur zou komen te staan na de regenval op vrijdag. Gelukkig bleef ons deze ellende bespaard. Ze losten het creatief op door lege luchtbedden op de modderige delen te leggen, zodat hun plek enigszins begaanbaar bleef.

De voorpret: Biertje open en muziek aan

Eindelijk stond ons kamp! Het eerste biertje werd geopend en de muziek ging aan. We waren klaar voor een geweldige tijd. Maar de volgende uitdaging diende zich al aan: de headsets voor de silent disco bemachtigen. Dit wilden we niet aan ons voorbij laten gaan, want enkele jaren geleden grepen we mis. Dit keer had ik mezelf opgeworpen, samen met een vriend, om elf koptelefoons te regelen.

De strijd om de headsets

Vorig jaar verliep alles vlekkeloos, dus we dachten dat het dit keer ook wel goed zou komen. Maar toen we aankwamen, bleek het een drukte van jewelste. Van de Armadillo tot bijna aan de Heineken-tent stond het vol. We moesten een trechter van hekjes in, waar beveiligers telkens een nieuwe groep van 30 man doorlieten. Het zonnetje begon lekker te branden en we stonden daar uiteindelijk langer dan gehoopt. Maar het lukte: de headsets waren binnen! Met een biertje in de hand verkenden we het terrein, waarna we terugkeerden naar het kamp.

Genieten van de eerste avond

De avond kon beginnen! Onze chef van de groep bereidde heerlijke hamburgers en we vermaakten ons kostelijk. De muziek op de headsets was weer fantastisch en we konden kiezen tussen twee kanalen, verzorgd vanuit de Bravo en de India. Mijn doel was om niet te vroeg te pieken, want er stond nog zoveel op het programma dit weekend. Helaas had ik de week ervoor door de warmte bijna niet geslapen, dus ik arriveerde al behoorlijk uitgeput.

De slopende nacht

Hoe gezellig het ook was, ik kon me natuurlijk niet inhouden. Dat brak me ’s nachts op, toen ik het in bed behoorlijk zwaar had. Gelukkig had ik paracetamol meegenomen, mijn beste vriend deze nacht, waardoor ik toch nog even door kon slapen. De volgende dag kon het festival dan eindelijk echt beginnen! Ik had al een mooi plan gemaakt voor de vrijdag, want er stonden veel goede acts op het programma die ik absoluut niet wilde missen.

Het festival kan beginnen!

Het festivalgevoel had me helemaal te pakken, en ondanks de uitdagingen, was ik er klaar voor om er een onvergetelijk weekend van te maken. Lowlands 2024, here we go! De eerste act die we op het programma hadden staan, was Ramkot. Hoewel ik deze band al eens live had gezien op Pinkpop en daar erg van had genoten, was het dit jaar geen must-see voor mij. De rest van de groep vond het wel leuk om te blijven, maar ik wist dat Jungle By Night in de Alpha overlapte met deze show. En 15 jaar Jungle By Night wilde ik absoluut niet missen.

Rennen naar Jungle By Night

Ik wist één vriend te overtuigen om met me mee te gaan naar de Alpha, maar de rest bleef liever schuilen in de India, uit angst voor regen. Terwijl we richting de Alpha liepen, begonnen de eerste regendruppels te vallen. Ik trok snel mijn poncho aan, maar mijn vriend besloot op het laatste moment toch niet mee te gaan. Ik zag de bui al hangen: iedereen zou de Alpha in duiken om te schuilen, dus ik zette het op een lopen. Met een klein sprintje wist ik binnen afzienbare tijd het voorvak van de show te bereiken.

De verwachtingen waren hooggespannen, want er zouden gastartiesten verschijnen. En ja hoor, daar kwamen onder andere Sef, MEROL, en Spinvis voorbij. Een van de hoogtepunten was zonder twijfel “Shirt uit” met Sef, waarbij een groot deel van het publiek zijn shirt uittrok en helemaal losging. Na drie keer twijfelen deed ik uiteindelijk ook mijn shirt uit en had ik de tijd van mijn leven.

Van Glass Beams naar Jordan Mackampa

Na het optreden van Jungle By Night was ik benieuwd welke act deze show zou kunnen overtreffen. Echt veel tijd om na te genieten had ik niet, want Glass Beams stond al op het programma in de Heineken. Deze mysterieuze band, waarvan de leden onbekend zijn en maskers dragen, trok me enorm aan. Maar na 20 minuten kwam ik tot de conclusie dat hun muziek wel erg veel van hetzelfde was. Ze konden mijn aandacht niet vasthouden, dus besloot ik halverwege iets anders te gaan doen.

Om 17:15 stond Jordan Mackampa op het programma in de India, een artiest waar ik ook naar uitkeek. Dit keer ging ik alleen, omdat de rest van de groep naar Big Thief wilde. Hoewel dat ook een goede keuze was, moest ik nu eenmaal keuzes maken. Lowlands is immers het festival van de acts die je níet hebt gezien. Helaas was de show van Jordan Mackampa een beetje teleurstellend vanwege het slechte geluid. Ondanks mijn nieuwe oordoppen van 40 euro, klonk de bas te hard en was de zangversterking slecht. De band was super muzikaal, dat kon je wel zien en horen, maar door de slechte mix kwam het gewoon niet goed over. Ik besloot deze show niet helemaal uit te kijken, maar gaf het toch een voldoende.

Froukje en de Verrassing van Bob Vylan

De rest van de groep wilde naar Froukje in de Alpha, dus ik ging gezellig mee. Vorig jaar stond ze er ook al, toen als invaller, en die show was erg leuk. Dit keer mocht ze een eigen show doen en had ze veel tijd om zich voor te bereiden. Hoewel ik deze show wel had willen overslaan omdat ik haar al kende, stond ik eenmaal daar aan de zijkant toch weer te genieten. Zoals te verwachten viel, was S10 er ook weer bij. Dat is tegenwoordig geen verrassing meer. Het enige gekke was dat Teddy Swims net na Froukje in de Bravo gepland stond. Je zou misschien verwachten dat deze acts omgedraaid zouden zijn.

Bij Teddy Swims puilde de tent echt uit, maar Froukje kon na haar optreden in de Alpha vorig jaar niet meer gedegradeerd worden. Na Froukje liepen we richting de show van Bob Vylan en werden we zwaar verrast. Wat een energie en wat een goede act! Frontman Bobby speelde zelf geen instrument, maar zong en schreeuwde erop los met keiharde grime en punk, terwijl drummer Bobbie voor de instrumentale toevoeging zorgde. De rest van de muziek kwam van een bandopname, maar dat deed niets af aan de intensiteit van de show.

Ontmoetingen en Gimmicks: Een Avontuurlijke Eetpauze

Na het energieke optreden van Bob Vylan begon de trek toe te slaan, dus we besloten wat over het terrein te struinen op zoek naar eten. We belandden uiteindelijk bij een Surinaamse stand, waar we een bordje zagen staan dat niemand minder dan Howard Komproe zelf een gerecht zou komen serveren. Daar moesten we bij zijn! Ik had al gehoord dat ze een jubileum vierden en daarom deze speciale actie hadden. Even later stonden we in de rij, en ja hoor, daar was Howard Komproe. Natuurlijk moesten we even met hem op de foto voordat we genoten van zijn rijst met bruine bonen en kip. De rest van de groep vond het gerecht een beetje karig, maar ik was er eigenlijk best tevreden mee. Het was een leuke, onverwachte ontmoeting die ons eetmoment een bijzondere twist gaf.

De Gimmick van Ramon Brugman

Terwijl we van ons eten genoten, werd een vriend van ons plots aangesproken door niemand minder dan tv-kok Ramon Brugman. Ik herkende hem meteen, want mijn vader is een grote fan van hem, en ik wist dat hij dit jaar meedoet aan Expeditie Robinson. De rest van de groep had geen idee wie hij was, maar al snel werd hij onze “maat” voor het weekend. We besloten dat elke keer als we hem zouden tegenkomen, we hem een boks moesten geven.

En ja hoor, nog geen vijf minuten later kwamen we hem weer tegen, en gaven we hem allemaal een boks. Vanaf dat moment werd het een gimmick: iedere man met een grijze baard en een hippe pet werd door ons aangesproken met een boks, want het kon zomaar Ramon zijn.

De Broer van Rob Jetten en meer gimmicks

Alsof de avond nog niet genoeg verrassingen had gebracht, kwamen we bij het muntenverkoop ineens de broer van Rob Jetten tegen. Tenminste, dat dachten we. Je kon daar betalen met je pinpas of met ‘Bil Jetten’, en het was weer een moment waarop een nieuwe gimmick werd geboren.

Een Knallende Afsluiter met Justice

Uiteindelijk nestelden we ons voor de show van Justice. Helaas had ik Wunderhorse en Sticks gemist, maar zoals ik al eerder zei, Lowlands is het festival van het missen van acts. Justice was de vervanger van Queens of The Stone Age, en hoewel we van tevoren bedenkingen hadden over een elektronische DJ-act als vervanger voor een rockband, bleek de show geweldig te zijn. Een podium van 600.000 euro met een lichtshow die je sprakeloos liet, perfect geluid, en een geweldige sfeer. De show was het helemaal waard en een waardige afsluiter van de dag.

Na 45 minuten zakte het tempo een beetje in, maar al snel kwam Justice keihard terug en pakte de Alpha helemaal in. Dit was het moment om de dag af te sluiten, maar de nacht was nog jong.

De Nacht in: Adonis en Hans Worst

Culinaire verwennerijen en nieuwe ontdekkingen

Na IJSLAND was het tijd voor een culinaire ontdekking: Osaka balls bij de Japanner, een soort poffertjesdeeg met octopus erin. Dit was een culinair hoogtepuntje dat ik niet snel zal vergeten. Daarna even bijkomen in het gras bij Personal Trainer in de Heineken-tent. Het was een heel toffe show, maar ik moest ook even op adem komen. Later nam ik nog een lekkere taco bij Latin BBQ, waar ze de taco’s op houtvuur klaarmaken met pulled beef. De taco’s waren heerlijk, maar je moest oppassen dat je je tong niet verbrandde en je handen niet onder het vet zaten.

Tijdens mijn verkenning van het terrein liep ik ineens tegen een signeersessie aan van IJSLAND (Abel & Sef) en Spinvis. Hoewel ik niet van plan was om iets te kopen, kon ik het niet laten om toch het album van IJSLAND te kopen en te laten signeren, vooral omdat ik hoorde dat ze het thuis konden opsturen. Het album kwam veilig thuis en ik had een leuk praatje en een filmpje voor Nieuwste Hits kunnen opnemen.

Van VR-Experience tot moshpit: Het festivalgevoel

Tussen de acts door had ik nog net de tijd om de VR-experience mee te pakken, die ik de dag ervoor had gemist. Het was een heel toffe ervaring: een gedicht dat tot leven kwam om me heen, precies het soort dingen dat Lowlands zo bijzonder maakt.

Daarna was het tijd voor Soft Play. Inmiddels had ik me weer bij wat vrienden aangesloten, en we genoten van de harde muziek. Ik dook zelfs de moshpit in, waar ik tot mijn verbazing ineens een bekende tegenkwam. Het was een onverwacht en leuk moment dat ik niet snel zal vergeten.

Master Peace en de magie van de X-ray

Na het optreden van Soft Play was het tijd voor Master Peace in de X-ray. Deze act had ik al veel voorbij zien komen dit jaar en bleek een geweldige ontdekking te zijn. Vanaf de eerste minuut was het een explosie van energie. De X-ray was hier perfect voor, en de energie in het publiek was voelbaar. Helaas duurde de show maar een halfuur, maar ik liep de tent uit met een enorme bak energie. Dit was zeker een van de leukste optredens van het weekend.

Verkenning van het terrein: Drömland en meer

Na Master Peace besloot ik het terrein verder te verkennen. Wat dacht je van Drömland van Ikea? Een gebouw vol met bedden en slaapbanken waar je heerlijk kon wegdromen. Een projector zorgde voor een lucht vol sterren of een ondergaande zon, en de rustige muziek maakte het helemaal af.

Fat Dog en Fred Again: Hoogte- en dieptepunten

De enige act die ik echt niet wilde missen die dag was Fat Dog. Wederom in de X-ray, gaven ze een hele toffe show. De energie spatte van het podium af, en iedereen ging los. De sfeer was perfect, en deze opkomende band zou gemakkelijk in de Heineken-tent kunnen staan. Wel moeten ze zorgen dat de overgangen tussen de nummers wat soepeler verlopen, want het leek erop dat er wat technische problemen waren. Toch was het een van de toppers van het weekend.

Fat Dog overlapte met Fred Again, maar ik besloot het toch te proberen. Tot mijn verrassing lukte het om een plekje te bemachtigen, maar na het energieke geluid van Fat Dog was Fred Again een tegenvaller. De muziek kwam totaal niet binnen; het stond zachter dan bij Justice, en hij liet veel momenten van rust in de set. Het is knap hoe hij alles live aan elkaar mixt, maar ik voelde het niet echt. We besloten dan ook iets eerder weg te gaan en ons in het nachtprogramma te storten.

De Avond in: Van urban tot Armadillo

Wat nu? Aangezien ik niet van house en techno houd, gingen we maar naar de Heineken-tent, waar urban muziek werd gedraaid. Het was niet helemaal mijn stijl, maar zeker vermakelijk. Daarna nog even dansen in de Armadillo, waar echt leuke muziek werd gedraaid. Fat Dog kwam zelfs nog even voorbij. Op een bepaald moment zie je meer gekke gezichten om je heen dan je lief is, en dan weet je dat het tijd is om terug naar de camping te gaan. Het was een lange, intensieve dag vol muziek, verrassingen en onvergetelijke momenten. Tijd om te rusten, want morgen wacht er weer een nieuwe dag vol avonturen.

Zondag: De laatste dag van Lowlands

De laatste dag van het festival brak aan, en hoewel ik weinig acts op mijn programma had staan, was dat juist wel relaxed. Ik werd gewekt door het vrolijke karaokegezang van onze vrienden. Blijkbaar hadden ze op de laatste dag nog een karaoke-microfoon uit de hoge hoed getoverd. Het was nog te vroeg voor klassiekers als “Heb je even voor mij” en “Terug in de tijd” van Yves Berendse, maar de sfeer zat er al goed in.

Mijn vriendin had zin om naar Confidence Man te gaan, terwijl ik eigenlijk liever wat anders deed. De rest van de groep verspreidde zich naar Dead Poet Society en Harry Mack, maar ik besloot om mijn vriendin te vergezellen. Tot mijn verrassing bleek het een vermakelijke show, vol gekke dansjes en grappige momenten op het podium. Na het optreden genoten we van een lekkere curry, al moest ik wel slikken toen ik de prijs zag: 4,5 munt, oftewel 16,20 euro. Ja, dat zijn nog eens festivalprijzen.

Na de curry stelde ik voor dat mijn vriendin de VR-experience moest proberen, die vlak naast Adonis zat. Toevallig begon daar net een rij te ontstaan voor een comedyshow die over een halfuur zou beginnen. We dachten dat het wel leuk zou zijn om even te blijven, en al snel kwamen we twee andere vrienden tegen die ook in de buurt waren. Het was supertof dat er gewoon comedy op het programma stond. We hebben een halfuurtje keihard gelachen bij Lotte Velvet, die echt scherp uit de hoek kwam. En wie presenteerde de boel? Howard Komproe, mijn maatje van dag één!

Idles: Energie in de Alpha

Na de comedy was het tijd voor een van de bands die ik heel graag wilde zien: Idles. Terwijl de rest van de groep zich op de heuvel aan de zijkant van de Alpha-tent nestelde, ging ik met twee anderen het voorvak in. Het was best rustig bij de Alpha, maar naarmate de show vorderde, werd het steeds drukker. De energie spatte van het podium af, en er ontstonden wilde moshpits in het voorvak. Op een gegeven moment stond ik oog in oog met een paar brede mannen zonder shirt en lang haar, wat even spannend was, maar we hebben het overleefd. De show was ontzettend tof en misschien wel de beste van het weekend. Je bent tijdens zo’n optreden minder bezig met de muziek zelf, omdat je zo in het moment opgaat, maar het was echt een geweldige ervaring.

Willem: Oude en nieuwe emotie

Snel na Idles haastte ik me naar Willem, wiens laatste album zo goed is dat ik het live móést zien. Willem zette een geweldige show neer, waarin veel nummers van zijn nieuwe plaat goed uit de verf kwamen. Zijn oude werk raakt me altijd emotioneel, en voor de derde keer deze Lowlands kwam Sef op het podium. Ik heb hem nu in totaal drie keer gezien op drie verschillende podia! Ook Narco Polo en Ray Fuego kwamen langs om het feest compleet te maken.

Goldband: Een onverwacht einde

Na Willem stond alleen nog de afsluitende show van Goldband op het programma. Eerst nog even wat eten: een makkelijke pizza leek me wel top. De rij was lang, maar toen ik zag dat iemand probeerde voor te dringen, heb ik haar even op haar plek gezet. Of het indruk maakte, weet ik niet, maar ik had mijn pizza en was klaar voor Goldband.

De helft van onze groep was inmiddels naar huis door allerlei omstandigheden, dus we waren nog met z’n zessen. We zochten een goed plekje net buiten de tent, zodat we het vuurwerk konden zien. Vorig jaar bij Billie Eilish was dat ook het geval. Toen de show begon, was er meteen spektakel: Karel, Boaz, en Milo kwamen ziplinend het podium van de Alpha op. Het feest barstte los, met veel energie, meezingers en dansjes. Toch klonk het niet altijd even zuiver, en verrassend snel speelden ze hun megahit “Noodgeval”. Ze sloten zelfs tien minuten voor tijd af met een onbekend nummer, wat een beetje vreemd aanvoelde. Iedereen verwachtte nog een paar knallers, maar helaas gebeurde er niets meer.

De nacht induiken: Polka Party en Fiesta Macumba

Samen met de rest van het festivalpubliek verlieten we in slakkentempo de Alpha. De befaamde polka party in de Lima was inmiddels begonnen, en Fiesta Macumba in de Heineken-tent ook. Eerst nog even wat gegeten, waarna we ons in het feestgedruis stortten. Overal om ons heen zagen we takken uit de grond getrokken worden door mensen die er een soort hopeloze strijd van maakten. Alle tenten puilden uit, dus we beleefden het takkenfestijn maar vanaf de zijkant van de Lima.

Na een kort bezoekje aan Fiesta Macumba, waar het te druk was om echt van te genieten, trokken we naar de vertrouwde Armadillo. Daar was het nog goed toeven, met leuke muziek en genoeg ruimte. We maakten de laatste munten op aan saté en loempia’s, en sloten de avond af in de rij bij het inleverpunt voor de overgebleven munten. Toch vind je thuis altijd nog wel 1,5 munt op een verborgen plek.

Terug naar de realiteit

De volgende ochtend pakten we onze spullen in, wat zoals altijd langer duurde dan het opzetten van de tent. We kochten nog even wat croissants in de schandalig dure supermarkt – 30 euro voor wat croissants en een bakje koffie – en maakten ons klaar voor de terugreis. Voor we vertrokken, besloot ik nog even naar de wc te gaan, wat een uitdaging bleek te zijn. Het zoeken naar een begaanbaar toilet was een avontuur op zich, maar uiteindelijk slaagde ik erin.

De terugreis verliep gelukkig zonder files, en binnen een paar uur waren we alweer thuis. Het is nog maar de vraag of we volgend jaar weer gaan. Na vier edities begint de magie voor mij een beetje te vervagen, maar ik zeg nog niet definitief nee. Voor nu kijk ik terug op een mooie editie van Lowlands, vol muziek, verrassingen en onvergetelijke momenten.