Nieuwste Hits Invites Casablanca Drivers
(Nieuwste Hits) – Sommige bands ontstaan uit toeval. Casablanca Drivers bestaande uit: Nico, David en Alex kennen elkaar echter al sinds hun jeugd op het Franse eiland Corsica. Daar, tussen bergpassen en traditionele polyfone zang, begon hun gezamenlijke muzikale pad. “Iedereen zingt in Corsica,” vertelt een van de bandleden. “Het is iets wat je als kind gewoon doet.”
Na hun studententijd verhuisde het trio naar Parijs, waar ze nu vanuit een gedeelde studio werken. “We zijn drie vrienden die muziek maken in een studio. Dat is wie we zijn en wat we doen.”
Jeroen Seegers sprak de bandleden hierover in Nieuwste Hits Invites Casablanca Drivers.
Tussen rock en rave: dansbare melancholie
De muziek van de band – waarvan de naam bewust buiten dit artikel wordt gehouden, zoals zij zelf ook liever opgaan in hun muziek dan in persoonlijkheden – laat zich lastig in een hokje plaatsen. “We begonnen met garage rock. Twee gitaren, energiek, ruig,” leggen ze uit. “Maar nu is het meer ‘dansgarage’. We houden van grote melodieën en willen mensen laten dansen.”
Die dansbaarheid is geen toeval. Invloeden als Underworld en Hot Chip klinken door in hun werk. “Na een lange studiosessie zetten we Underworld op, nemen een biertje en luisteren gewoon. Dat gevoel proberen we in onze eigen muziek te vangen.”
Democratisch klanklandschap
Wat hun sound uniek maakt, is de constante wisselwerking tussen uiteenlopende invloeden. “David houdt van harde, rare elektronische muziek. Nico graaft in de nieuwste indie-acts. En Alex? Die zit deels nog in de jaren ’70,” lachen ze.
Toch ontstaat er in die botsing iets bijzonders. “Wat we samen maken, zou geen van ons in z’n eentje kunnen maken. Het is een democratisch proces. We botsen, proberen, verrassen elkaar.”
Tabloid: een album vol absurditeit en urgentie
Hun nieuwste album Tabloid ontstond per ongeluk, of liever: door toeval en absurdisme. “We zaten in de studio en zagen een Britse krant openliggen: The Sun. De kop luidde: Alan refuses to poop until his mother accepts climate change.”
Dat werd het begin van een conceptalbum over hoe mensen omgaan met de wereld – met media, met frustratie, met de toekomst. “We wilden observeren, maar niet van een afstand. We zitten in de studio, in onze eigen bubbel, maar toch zien we wat er gebeurt. Dat contrast voelde als een goed uitgangspunt.”
Klanken vóór de woorden
De band werkt altijd vanuit muziek, pas daarna komen de teksten. “We geven demo’s altijd rare titels. Soms willekeurig, maar vaak brengen ze ons op ideeën. Eén woord opent een hele wereld.” Van daaruit bouwen ze beelden, klanken en verhalen – een cinematografische benadering die doordrenkt is van hun MTV-generatie-opvoeding.
“Wij zijn kinderen van de jaren ’90,” zegt Alex. “We groeiden op met videoclips. Muziek was visueel. Dat zit nog steeds in ons DNA.”
Geld, humor en creatieve vrijheid
En dan is er nog de realiteit van muziek maken anno nu: “Het moeilijkste? Geld vinden. We dachten serieus even aan een overval,” grappen ze. Maar alles wordt gezegd met een glimlach. De band ademt creatieve vrijheid en speelsheid, zonder hun diepere boodschap uit het oog te verliezen.
Met Tabloid bewijzen ze dat dansbare muziek niet oppervlakkig hoeft te zijn. Dat absurditeit en schoonheid hand in hand kunnen gaan. En dat drie Corsicaanse vrienden, twintig jaar later, nog steeds verrassend relevant zijn.
