Scowl – Are We All Angels
(Nieuwste Hits) – Zes jaar geleden stonden ze nog op stoffige vloeren van zelfgeorganiseerde shows in Santa Cruz. Nu is Scowl een van de meest besproken bands binnen het snel evoluerende hardcorelandschap. Hun nieuwe plaat Are We All Angels, verschenen op 4 april via Dead Oceans, markeert een duidelijke koerswijziging: weg van de rauwe kaders van hardcore, richting een ruimer, melodischer spectrum. Maar wie denkt dat ze hun angel verloren zijn, heeft het goed mis.
Een album vol contrasten
Opener “Special” zet meteen de toon. Kat Moss zingt helder en kwetsbaar: “I don’t wanna be special,” maar de ironie spat eraf. Want Are We All Angels? ís bijzonder — niet door bombast of effectbejag, maar door hoe Scowl hun roots omarmen én overstijgen. De fuzzy gitaren roepen echo’s van Nirvana op, zonder de rauwe intensiteit van hun vroege werk te verloochenen.
Tijd voor nuance
Tracks als “Tonight (I’m Afraid)” en “Now Hell, Not Heaven” bewijzen hoe de band met dynamiek speelt. Er is ruimte voor adem, voor opbouw. Waar hun vorige releases als vonken uit een brandende barricade klonken, voelt dit album als een gecontroleerd vuur. “Fleshed Out” en “B.A.B.E.” brengen nog steeds die herkenbare agressie, maar worden ondersteund door een veel breder geluidspalet.
Nieuwe vrijheid, nieuwe kritiek
De overstap naar Dead Oceans – thuishaven van acts als Mitski en Toro y Moi – bracht de band in het vizier van een groter publiek, maar ook van de hardcore-puristen. De beschuldigingen van ‘sell-out’ zijn niet van de lucht. Ironisch, want Scowl weigert juist om zich te conformeren: ze werkten met Taco Bell, maar trokken zich terug uit festivals gesponsord door de Amerikaanse krijgsmacht. Deze band weet precies waar ze voor staan.
De stem van Kat Moss
Wat het meest opvalt is Kat’s vocale ontwikkeling. Haar screams zijn nog steeds verwoestend, maar het is haar zangstem die hier de echte indruk maakt. Dromerig, kwetsbaar, krachtig. Haar keuze om zich meer open te stellen, maakt de muziek rijker, menselijker.
Een band in bloei
Vier jaar geleden schreven recensenten dat Scowl ‘de coolste band op aarde’ was. Toen was dat al niet overdreven. Maar met Are We All Angels? blijkt pas hoeveel er nog in het vat zat. Dit is geen radicale breuk, maar een logische evolutie. Geen verloochening, maar verruiming. En misschien nog wel belangrijker: het klinkt alsof ze dit eindelijk fulltime mogen doen — zonder tankstations zonder jerrycans, zonder bijbanen. Alleen maar Scowl.